ابتدا یون فلوئورید و نقش پیشگیری آن در پوسیدگی دندان از نظر تئوری بررسی شده است. سپس چند نمونه ژل فلوئورید (A. P. F) مورد مصرف در دندانپزشکی از نظر شیمیایی تجزیه گشته و درصد ترکیبات سازنده مختلف آن مشخص شده است. تجزیه ها نشان می دهند که تمام ژل ها دارای یون فلوئورید به صورت سدیم فلوئورید و اسید فلوئوریدریک همراه با اسید فسفریک می باشند. خواص رئولوژیکی آنها نشان دهنده این واقعیت است که این ژل ها به صورت تیکزوتروپیک عمل نموده و ویسکوزیته آنها در تنش برش ها و دماهای مختلف مورد اندازه گیری قرار گرفته است. فرمول بندی های مختلفی بر اساس یافته های قوق پیشنهاد شده و مطالعات رئولوژیکی روی آنها تطابق کاملی با نمونه های تجارتی خارجی نشان می دهند.

شیشه های اوپال را از لحاظ ترکیب شیمیایی می توان به دو گروه عمده فلوئوریدی و غیر فلوئوریدی تقسیم بندی کرد. آنچه به عنوان اوپال معمولی در ایران تولید می شود، نوع فلوئوریدی آن است. در مقاله حاضر که حاصل انجام پروژه ای مشترک بین دانشگاه علم و صنعت و شرکت شیشه و گاز است، تولید چهار گروه از شیشه های اوپال غیر فلوئوریدی در مرحله آزمایشگاهی و خواص این نوع شیشه ها مورد بررسی قرار گرفته است. در این رابطه 10 نمونه شیشه های اوپال (کلسیم- فسفاتی) با ترکیبات مختلف، 5 نمونه شیشه های اوپال (کلسیم- روی- فسفاتی)، 12 نمونه شیشه های خود اوپال (کلسیم- منیزیمی) و 14 نمونه شیشه های خود اوپال کلسیمی در مرحله آزمایشگاهی تهیه گردید.در تمامی آزمایش ها، بچ حاصل از اختلاط کامل مواد اولیه در درون بوته نسوز آلومین بالا به مدت دو ساعت در دمای 1450oC حرارت داده شدند. مذاب های تولید شده به درون قالب فولادی پیش گرم شده در دمای 400oC به ابعاد 15´2´2 سانتیمتر تخلیه شد و سپس شیشه های حاصل در دمای Tg+5oC به مدت نیم ساعت آنیل شدند.مسائل ذوب و تاثیر ترکیبات مختلف بویژه قلیایی ها و قلیایی های خاکی در میزان اوپاسیته شیشه ها مورد بررسی قرار گرفته است. خواص فیزیکی و شیمیایی نمونه های بدست آمده از جمله الگوی دیلاتومتری،اوپاسیته، استحکام خمشی، مقاومت در برابر قلیایی ها و مقاومت در برابر اسیدها با روش های استاندارد اندازه گیری شده و بر اساس نتایج حاصل از آزمایش ها ترکیب مناسب برای تولید هر یک از انواع شیشه های اوپال غیر فلوئوریدی توصیه شده است.

مقدمه. در آب برخی از مناطق کشور که مقدار فلوراید آب آشامیدنی بیش از حد مطلوب می باشد، فلوئوروزیس با شیوع نسبتا بالا اتفاق می افتد. این مطالعه برای تعیین شدت فلوئوروزیس دندانی در چهار منطقه استان اصفهان با مقادیر مختلف فلوراید آب آشامیدنی و نیز بررسی ارتباط شاخص فلوئوروزیس با مقادیر شاخص DMFT طراحی و اجرا گردیده است.روشها. در یک مطالعه مقطعی به روش نمونه گیری تصادفی ساده، 254 نفر از دانش آموزان سنین 7 تا 12 ساله مدارس ابتدایی در چهار ناحیه مختلف که همگی از آغاز تولد تاکنون در همان ناحیه زندگی می کردند، مورد معاینه قرار گرفتند. برای جمع آوری اطلاعات پرسشنامه ای حاوی اطلاعات دموگرافیک و شدت فلوئوروزیس بر اساس طبقه بندی Dean و مقدار شاخص DMFT بر اساس معیارهای سازمان جهانی بهداشت (WHO) طراحی گردید.نتایج. مقدار فلوراید آب آشامیدنی چهار منطقه نجف آباد، جوزادان، رحمت آباد و فیلور به ترتیب 0.23، 0.6، 1.35 و0.78 ppm  تعیین شد. بر اساس شاخص 15 Dean درصد دارای وضعیت طبیعی، 23.2 درصد وضعیت مشکوک، 31.1 درصد درجات بسیار خفیف، 19.3 درصد دارای درجات خفیف، 6.7 درصد وضعیت متوسط و 4.7 درصد دچار فلوئوروزیس شدید بودند. مقدار شاخص پوسیدگی DMFT در منطقه نجف آباد 6.66، در فیلور 3.37، در جوزدان 5.51 و در رحمت آباد 3.13 بوده است. شدت فلوئوروزیس در گروههای مورد مطالعه با مقدار متفاوت فلوراید آب آشامیدنی همبستگی داشت. بین DMF و مقدار فلوراید آب آشامیدنی رابطه به دست آمد (P<0.001).بحث. با توجه به نتایج اختلاف فلوئوروزیس در منطقه وجود دارد. میانگین DMF در گروههای با مقادیر متفاوت فلوراید آب آشامیدنی، با هم اختلاف دارند. بخش اعظم فلوراید مورد احتیاج بدن از طریق آب آشامیدنی تامین می شود. تمایل نزولی شیوع DMF در کودکان دبستانی، در مناطقی که مقدار فلوراید آب بالاست، نشان داده شد.

سابقه و هدف: میزان جذب فلوراید موجود در مواد ترمیمی توسط دندان از معیارهای بررسی خاصیت کاریواستاتیک ماده ترمیمی می باشد. هدف از انجام این تحقیق تعیین میزان جذب فلوراید مینای دندان شیری از سه نوع گلاس آینومر سلف کیور Fuji II، riva self-cure و SDS بود.مواد و روش ها: در این مطالعه آزمایشگاهی 30 دندان مولر شیری به طور تصادفی به 3 گروه 10 تایی و هر دندان به 2 نیمه باکالی لینگوالی تقسیم شدند. در گروه های مورد بر روی سطوح مشخص شده، گلاس آینومر (GC) Fuji II ژاپن (SDI استرالیا) riva self-cure و (SDS) )بازرگانی سلامی فر ایران) قرار داده شد. نمونه ها به مدت یک ماه در بزاق مصنوعی فاقد فلوراید نگهداری شدند، سپس با کاربرد روش Acid etch biopsy از همه آنها نمونه برداری شد. محتوای فلوراید و کلسیم محلولهای بیوپسی به ترتیب به روش پتانسیومتری و Atomic Absorption Spectrophotometry اندازه گیری شد. اختلاف بین گروه های مورد و شاهد با آزمون آماری t-test و اختلاف بین گروهها با آزمون ANOVA آنالیز شد.یافته ها: میزان فلوراید جذب شده توسط مینای دندان مولر شیری از گلاس آینومرهای Fuji II، rriva self-cure و SDS به ترتیب (146.85±15.68)، (40.67±5.34) و (83.68±6.40) بود و تفاوت بین سه گروه معنی دار بود. (P<0.001)نتیجه گیری: میزان جذب فلوراید توسط مینای دندان شیری از گلاس آینومر Fuji II بیشتر از گلاس آینومر SDS و riva self-cure بود.

این مطالعه به منظور مقایسه پاسخ بالینی مخاط دهان خرگوش سفید نر آزمایشگاهی نسبت به نخ بخیهSilk  و نخ بخیه تک رشته ای (Poly Vilynidene FLOURIDE) PVDF انجام شد. به این منظور 21 خرگوش سفید نر بالغ آزمایشگاهی، تحت بی هوشی عمومی و بی حسی موضعی قرار گرفته و ناحیه وستیبول باکال فک بالای آنها در هر دو سمت به صورت تصادفی با نخ بخیه سیلک و PVDF بخیه زده شد. حیوانات بر اساس زمان برداشتن بخیه ها (روزهای سوم, پنجم و هفتم) به سه گروه مساوی تقسیم شدند. بخیه های هر گروه در روز تعیین شده بعد از درجه بندی التهاب بالینی کشیده شد. از آزمون های آماری ویلکاکسون و کروسکال والیس جهت مقایسه التهاب بالینی ایجاد شده توسط دو نوع نخ استفاده شد. نتایج حاکی از التهاب بالینی کمتر نخ PVDF نسبت به سیلک در تمام دوره های زمانی بود و هر چه زمان باز کردن نخ بخیه دیرتر انجام شده بود، التهاب در روز برداشتن بخیه بیشتر و ترمیم در روز 14 کمتر بود. با توجه به نتایج به دست آمده در این مطالعه به نظر می رسد در جراحی های دهان استفاده از نخ PVDF به دلیل واکنش بافتی کمتر نسبت به سیلک برتری دارد.

یکی از عوامل مهم تأثیرگذار در میزان جوجه درآوری به عنوان شاخص مهم در عملکرد گله های مولّد مسئله باروری است. خروس ها به عنوان یک طرف مسئله باروری نقش زیادی در این امر دارند و پیری باعث کاهش باروری آنها می شود. سیستم های زیستی در موجودات زنده نظیر حیوانات به صورت مداوم تحت تأثیر رادیکالهای آزاد تولید شده در فعالیتهای متابولیک بدن می باشد. مشخص شده است که بخش فسفولیپیدی اسپرماتوزوآی پرندگان مقادیر بالایی از اسیدهای چرب غیراشباع (PUFA) دارد و این اسیدهای چرب حساسیت بالایی در مقابل رادیکالهای آزاد دارند. در سیر تکاملی موجودات زنده جهت مقابله با گونه های فعال اکسیژن (ROS)، مکانیسمهای حمایت کننده آنتی اکسیدانی ویژه ای توسعه یافته است. به همین جهت حضور آنتی اکسیدان های طبیعی به عنوان یک عامل اصلی آنها را قادر به زنده ماندن در یک محیط غنی از اکسیژن می کند. جهت نگهداری قابلیت زنده مانی اسپرم، سیستم دفاع آنتی‎اکسیدانی مسئله مهمی است که در مایع منی پرندگان این سیستم شامل آنتی اکسیدان های طبیعی همراه با آنزیمهایی است که خصوصیات آنتی اکسیدانی دارند که آنزیمهایی نظیر گلوتاتیون پراکسیداز (GPx) و سلنوپروتئین P (SEPP1) از اسپرم در مقابل رادیکالهای آزاد و متابولیتهای مخرّب آنها محافظت می نمایند. آنتی اکسیدان هایی نظیر ویتامین E و سلنیوم نقش عمده ای در تولیدمثل پرندگان دارند. برای رسیدن به عملکرد تولیدمثلی خوب در طیور صنعتی استفاده از مقادیر بهینه آنتی اکسیدان ها ضروری به نظر می رسد. با استفاده از خواص آنتی اکسیدانی برخی مواد افزودنی مانند سلنیوم می توان روند نزولی باروری را به تعویق انداخت. جایگزینی سلنیوم معدنی با منابع جدید سلنیوم در جیره ی طیور باعث بهبود باروری می شود. این تحقیق به منظور بررسی تأثیر نانوسلنیوم در مقایسه با سدیم سلنیت بر روی غلظت سرمی سلنوپروتئین P (SEPP1) و گلوتاتیون پراکسیداز (GPx) در خروس های گله مرغ مادر گوشتی انجام شد.مواد و روش ها: در انتهای زمان آداپتاسیون، نمونه های خون به میزان 5/2 میلی لیتر جمع آوری شدند و سرم آنها پس از جداسازی در فریزر 20- درجه سانتی گراد نگهداری شد. نمونه برداری بعدی 2 هفته بعد یعنی در میانه تحقیق و اِعمال تیمارها انجام گرفت که در این زمان نیز مشابه اولین نمونه برداری، خونگیری انجام شد و سرم ها جداسازی و در فریزر 20- درجه سانتی گراد نگهداری شدند. چهار هفته پس از اِعمال تیمارها در انتهای تحقیق خونگیری به عمل آمد و سرم ها جداسازی و در فریزر نگهداری شدند. غلظت سرمی سلنوپروتئین P توسط روش الایزا و گلوتاتیون پراکسیداز با استفاده از کیت اسپکتروفوتومتری مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج و بحث: مقادیر غلظت سرمی سلنوپروتئین P و گلوتاتیون پراکسیداز در اولین نمونه برداری تفاوت معنی داری را در بین هیچکدام از گروهها نشان ندادند (05/0P) که بیشترین غلظت سلنوپروتئین P مربوط به تیمار حاوی 6/0 میلی گرم نانوسلنیوم در کیلوگرم جیره بود (T5). در میان گروههای مربوط به تیمارهای 2 و 3 که به ترتیب 3/0 میلی گرم سدیم سلنیت در کیلوگرم جیره (T2) و 15/0 میلی گرم نانوسلنیوم در کیلوگرم جیره (T3) تغذیه شده بودند، تیمار 3 غلظت بالاتری از سلنوپروتئین P داشت. نتایج ارزیابی غلظت سرمی سلنوپروتئین P در آخرین نمونه برداری در انتهای تحقیق نشان داد که روندی مشابه با تغییرات غلظت سرمی سلنوپروتئین P که در دومین نمونه برداری در میانه تحقیق مشاهده شد به وقوع می پیوندد. تنها تفاوت مابین نتایج دومین و سومین نمونه برداری این بود که تفاوت بین غلظت های سرمی سلنوپروتئین P در تیمارهای T2 و T3 در انتهای تحقیق بیشتر شده بود. مشابه با نتایج سلنوپروتئین P، غلظت سرمی گلوتاتیون پراکسیداز نیز در سه مرتبه خونگیری مورد ارزیابی قرار گرفت که در دومین نمونه برداری در میانه تحقیق ارزیابی غلظت سرمی گلوتاتیون پراکسیداز نشان داد که در گروههای T5، T4، T3 و T2 مقدار غلظت سرمی به صورت معنی داری بیشتر از گروه کنترل (T1) بود (05/0>P). تفاوت مابین غلظت سرمی گروه کنترل و تیمار T3 معنی دار نبود (05/0P) و با افزایش مقدار نانوسلنیوم در جیره از 15/0 میلی گرم در کیلوگرم جیره تا 6/0 میلی گرم در کیلوگرم جیره غلظت سرمی گلوتاتیون پراکسیداز یک روند افزایشی نشان داد. با در نظر گرفتن تمام شاخص های آزمایش، در این تحقیق 6/0 میلی گرم در کیلوگرم جیره به عنوان بهترین سطح از مکمل های نانوسلنیوم پیشنهاد شده و نانوسلنیوم نسبت به فرم غیرآلی سلنیوم مؤثرتر بوده و در مقادیر مشابه از دو تیمار، نانوسلنیوم غلظت سرمیِ بالاتر سلنوپروتئین P و گلوتاتیون پراکسیداز را باعث می شود.نتیجه گیری نهایی: افزودن نانوسلنیوم نسبت به سدیم سلنیت مؤثرتر بوده بوده و باعث افزایش بیشتر غلظت سرمی آنتی اکسیدان های سلنوپروتئین P و گلوتاتیون پراکسیداز در خروس های گله مرغ مادر گوشتی شد.